Mijn Mem

Let op: dit is een lang verhaal; maar ik moet dit “van me afschrijven”. Wil je het lezen, dan mag dat. Wil je dat niet; dan mag dat ook 😉

Zoals velen van jullie al weten gaat het niet zo goed met mijn moeder (mijn ‘Mem’ zoals dat  in Friesland heet) maar wat is er nu daadwerkelijk aan de hand en hoe gaat het nu (verder?)

Mijn moeder heeft de Ziekte van Alzheimer. Dat hoeft verder geen uitleg; iedereen kent wel voorbeelden. Sinds een aantal jaren is dit reeds bekend, en gaandeweg ook te merken. Mem verteld dingen vaak vaker, vraag vaker of je nog koffie wil en dergelijke, maar erger dan dat was dat nog niet.

Voorheen pasten mijn ouders op vrijdagmiddag altijd op onze kinderen. Zo zagen ze elkaar regelmatig en de kids hoefden niet zo vaak naar ‘de opvang’. Echter, eind september ’12 zijn we daarmee gestopt omdat het niet meer ‘ging’. Mem raakte snel geagiteerd door de kids, kon feitelijk niets meer van ze hebben. Tot ons aller verdriet konden we dat niet door laten gaan.

Daarna ging het een hele poos af en aan goed. Sommige dagen waren prima, sommigen minder. Je merkte wel dat gaandeweg de dingen erger werden (er werdt je meerdere keren gevraagd of je koffie wilde; boodschappen doen was geen mogelijkheid meer voor haar (ze hadden steeds vanalles niet…) ) maar het was zeer zeker zo dat Mem grotendeels zelfstandig nog kon functioneren.

Tot een paar weken geleden er wat mis ging. Mijn ouders gingen op de fiets op pad ergens heen, en kwamen ten val. Heit had niets, maar Mem was met haar hoofd tegen de stoeprand aangekomen en heel haar gezicht was bont en blauw. In het ziekenhuis (b)leek het allemaal mee te vallen.

Totdat Heit (en wij tot op zekere hoogte ook) begonnen te merken dat het allemaal wel heel hard achteruit leek te gaan. Mem was veel en vaak boos om hele kleine dingen; wilde geen hulp aannemen van Heit (maar had wel steeds meer hulp nódig met dingen) en geheugentechnisch ging het ook heel hard achteruit.

Naar de keuken lopen met koffiekopjes en aldaar aangekomen écht niet meer weten wat ze er moest. En op de verjaardag van mijn vader feliciteerde ze me met “ehh, je zwager, toch?”

Daarna ging het snel achteruit. Motorisch ontstonden problemen; lopen ging moeilijk, ze kon dingen niet meer goed met haar linkerhand (en ze is links..) tot op een kwade zondagmorgen ze helemaal niet meer kon staan.

Daarop is ze de medische molen ingegaan. Een MR scan wees uit dat ze, zeer waarschijnlijk door die val, een onderhuidse bloeding had die druk op haar hersenen uitoefende waardoor de uitvalsverschijnselen ontstonden. Ook was ze zeer warrig en zich nauwelijks bewust van waar ze was en waarom en met wie. We zijn haar op wezen zoeken in het ziekenhuis. We werden wel herkend enzovoort, maar daar was het ook mee gezegd.

De maandag erop werd ze overgebracht naar het Martini Ziekenhuis in Groningen waar men met een speciale techniek bloed heeft weggenomen uit het getroffen gebied. Een ‘ingreep’ van een kwartier maar dag en nacht verschil. Daarna was ze weer helder en coherent, ze wist weer waar ze was en zelfs enigszins waarom.

In de loop van de week mocht ze terug naar het ziekenhuis in Drachten, waar verder ‘geobserveerd’ werd, maar uiteindelijk kwam men tot de conclusie dat men ‘uitbehandeld’ was en ze dus naar huis mocht. Op zich goed nieuws dus.

Echter, mijn vader, ook niet meer de jongste, kan haar niet bij alles ondersteunen en ze neemt van hem ook helemaal niets aan. Wanneer hij probeert te helpen weigert ze dat volledig en wordt dan heel boos en zelfs ronduit grof. Dat is voor niemand leuk, maar het is ook een situatie die niet lang kan voortduren.

Ze kan dus niet meer naar huis.

Er is voor haar nu een plek gevonden in een woonvorm in Jubbega waar heel kleinschalig heel persoonlijke zorg word geleverd voor mensen in haar situatie. Ze zit daar dan met vijf andere bewoners in een woonvorm, ieder heeft een eigen kamer, maar ook is er een gezamenlijke woonkamer. Er is een klein (en vast) team van verzorgenden en het belangrijkste is daar dat de bewoners zich veilig en vooral ’thuis’ voelen.

Mijn moeder komt niet meer thuis. Ze haalt steeds meer dingen door elkaar. Er zal een moment komen dat ze belangrijke personen niet meer zal herkennen (en dat moment is misschien niet eens heel ver meer)

Dit zijn hele intensieve en nare tijden. Voor mij, maar vooral voor mijn vader. Ook hij heeft vandaag min of meer moeten vertellen dat ze niet meer naar huis kan gaan.

Vijf minuten later was ze dat hele gesprek alweer volledig vergeten.

We zullen zien hoe het verder gaat. Hopelijk komt ze daar weer wat tot rust (ze is nu heel bang, vindt het ziekenhuis heel eng…)

Het zal voor ons allemaal verschrikkelijk wennen worden.

 

Heit en Mem in beter tijden.