Categorie: Femke zegt…

We fietsen naar school en we krijgen het over de bomen en dat in de herfst de blaadjes vallen. Het valt Femke op dat het niet bij alle bomen op dezelfde manier gaat. Sommigen zijn al kaal; sommigen hebben bijna alle blaadjes nog. En de kleuren; “Prachtig” vindt ze die. Dan zegt ze heel serieus; “Het léven is prachtig”.

Ik zeg tegen haar: “Wat zeg je dat mooi!” en daarop antwoord ze, nog altijd heel serieus: “Dankje.”. Femke wordt filosoof, denk ik. 🙂

We zijn op Femke’s kamer, want ze wil per sé op het potje plassen en die staat al op haar kamer.

Wanneer ze klaar is til ik haar op en loop naar de trap. “Nee!” roept Femke, “zelf lopen!” Ik zet haar dus bovenaan de trap neer.

Ze kijkt me aan, draait zich om, loopt haar kamer weer in naar het punt waar we startten, komt naar mij terug lopen en zegt: “Zélf lopen papa!”

🙄